Pierwsza była fotografia. Spałem z aparatem pod poduszką, polując na idealny obraz, który zobaczę tuż po przebudzeniu. Kiedy słońce przestało mi wystarczać, sięgnąłem po coś doskonalszego – po HMI 2,5 kW. Lampy wyładowcze były dla mnie jak Wielki Wybuch dla Wszechświata.

Potem zacząłem słuchać – tak naprawdę. Mikrofon ze Składnicy Harcerskiej i radiomagnetofon „Emilia” skutecznie mnie ogłuszyły, tak że dopiero Sehnsuht spowodował odetkanie kanałów słuchowych. Rejestracja dźwięków zafascynowała mnie i wciągnęła tak bardzo, że efekty da się słyszeć w bazie twórców filmu polskiego. Na drugą i trzecią młodość planuję Oscara za dźwięk – trzeba mierzyć wysoko.